Blog « Henk Scheffer

ademtocht

nu blijf je daar
zacht uit de tijd gegleden
en laten wij je achter
overal en nergens

daar waar de tijd heel even
stil hield en de adem in
plaats maakte voor de jouwe
liet jij je laatste los

waar nu de tijd zich
sling’rend weer een weg baant
waaien wij hem zachtjes
met ons mee

Goed was het, om erbij te zijn! Afgelopen zondag, 4 mei, gingen we naar één van de open joodse huizen in Amsterdam, om te luisteren naar de verhalen van een joods echtpaar. Verhalen over hun belevenissen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Zij, toen 19 jaar jong en leidster in de crèche bij de Hollandse Schouwburg in Amsterdam, nu 90 jaar jong en nog vol vuur. Ze vertelde – voor de ik weet niet hoeveelste keer, waarschijnlijk – hoe dat ging, toen, het wegsmokkelen van de kinderen uit de crèche. In de crèche werden de baby’s uit de opgepakte en in de Hollandse Schouwburg op transport naar een concentratiekamp wachtende Amsterdamse gezinnen ondergebracht en vandaaruit zijn enkele honderden kinderen gered via de naastgelegen kweekschool. Over hoe het in z’n werk ging, over de gevaren, anekdotes over angstige momenten.
Hij, toen vier jaar ouder, nu nog steeds, vertelde over hoe zij elkaar ontmoetten, over hun haastige huwelijkceremonie, over hun vlucht uit Amsterdam, nadat de crèche en de kweekschool waren gesloten en over de onderduiktijd. Ondergedoken bij een gezin van zeven mensen, samen met nog tien onderduikers: achttien mensen in een klein huisje. Over de vele invallen van de Duitsers, hoe zij leefden met elkaar en voortdurend alert moesten zijn, voorbereid op weer een inval; over het weerzien met zijn vader.
Vol vuur vertelden ze, een uur lang. De verhalen kon je ook op hun gezichten lezen. In hun ogen kon je zien hoeveel mensen ze in de oorlog hebben moeten achterlaten, inclusief vrijwel hun hele families. Maar ook hoe zij met hun geschiedenis omgaan: de nog steeds aanwezige strijdbaarheid, het blijven doorvertellen van de verhalen, de humor die zij niet verloren hebben.

Natuurlijk vraag je je voor de zoveelste keer af hoe je zelf gehandeld zou hebben in vergelijkbare omstandigheden. En voor de zoveelste keer kom je niet verder dan hopen dat je hetzelfde gedaan zou hebben. Respect.

Goed was het, om erbij te zijn. De verhalen moeten verteld blijven worden! En er moet naar geluisterd blijven worden! En ze moeten verteld worden. En er moet naar geluisterd worden.

Fietsen in het wild

Gisteren gingen mijn vrouw en ik een stukje fietsen op de Veluwe. Plan was naar Nationaal Park De Hoge Veluwe te gaan en daar twee Witte fietsen te gebruiken. Met die fietsen kun je vrij rondfietsen in het park, maar je mag met die fietsen niet het park uit. In dat park is veertig kilometer aan fietspaden, dus je kunt even voort, maar het betekent wel dat je na veertig kilometer overal geweest bent. En het betekent ook, dat, als het een beetje aangenaam weer is, je overal fietsers tegenkomt, want dan is veertig kilometer fietspaden toch niet zo heel veel.

Afijn, we besloten om maar niet in het park te gaan fietsen, maar gewoon ergens fietsen te huren en in het wild te gaan fietsen. Dat was een goed besluit, want we hebben heerlijk gefietst, zonder bang te hoeven zijn dat je opeens aan de rand van je wereld-voor-dat-moment bent en niet verder kunt. Lekker fietsweer, goeie fietspaden in een prachtige omgeving en goeie fietsen, met versnellingen die goed van pas kwamen bij het vele klimmen en dalen.

Zoals gezegd, een prachtige omgeving met verschillende soorten Hollands landschap, mooie natuur. Dat was ook de bedoeling, dus we waren niet verrast. Maar toch was er wat opmerkelijks, want tijdens onze tocht ‘in het wild’, die een kleine zestig kilometer duurde, hebben we eigenlijk nauwelijks wild gezien, terwijl we vonden dat dat best had gekund. Slechts één keer zagen we op een afstandje twee edelherten staan, maar dat was het dan ook. Wat een verschil met de Amsterdamse waterleidingduinen, waar je – zonder overdrijven – tientallen edelherten ziet als je er maar een uurtje rondwandelt. Zelfs wanneer ik in Amsterdam van mijn huis naar het centrum fiets, kom ik meer wild tegen dan tijdens een hele middag fietsen op de Veluwe: overal in Amsterdam kom je konijnen tegen. Tientallen. Langs slootjes, in parkjes, tussen de struiken op parkeerplaatsen en zelfs op minuscule grasveldjes tussen de huizenblokken stikt het van de konijnen. En als je ’s avonds in het donker weer naar huis fietst, zitten ze natuurlijk steeds midden op het fietspad en moet je regelmatig je best doen om ze niet plat te rijden.

Dat is pas echt fietsen in het wild!

Fijn!

Dat was fijn wakker worden, vanmorgen: “Topinkomens stijgen weer. De stijging hangt samen met de stelselmatige verhoging van het basissalaris van topbestuurders, dat met 6 procent opliep naar gemiddeld 512.000 euro.” las ik op NU.nl.

En er is nog meer groei. Eerder deze week las ik op NU.nl dat ook de Voedselbanken blijven groeien. In de afgelopen 2 jaar is het aantal klanten zelfs met 60% gestegen. Met 6000 vrijwilligers is de Voedselbank inmiddels de grootste vrijwilligersorganisatie in Nederland!

Heel blij

Kwam toevallig een paar stukjes tekst tegen uit de kinderpersconferentie die Rutte – pardon, onze minister-president – deze week gaf. Eigenlijk weinig nieuws, maar voor wie zijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen hierbij toch wat boekdelen:
“Nee, ik verdien eerlijk gezegd een heel goed salaris, dus daar ben ik heel blij mee iedere maand, dat ik voor wat ik heel mooi vind om te doen ook nog geld krijg. En dat is ook nog een heel goed salaris. Dus ik hoef zelf niet te bezuinigen. […] Dus het eerlijke antwoord is: ikzelf niet, want mijn salaris is heel hoog en daar kan ik heel goed van leven. Maar ik realiseer me dat dat niet geldt voor heel veel andere mensen.”
Je moet maar durven.

Mijn bejaarde buurvrouw gaat nu trouwens toch niet naar het verzorgingshuis. Alles was al geregeld, maar het plannetje is opeens geschrapt. Nu heeft ze besloten een paar nieuwe plantjes voor haar tuintje te kopen. Eerst wilde ze er drie kopen, maar daar kreeg ze buikpijn van, dus nu heeft ze er maar twee gekocht.

Raden maar

De TROS heeft twee nieuwe vrijwilligers aangewezen om Cornald Maas en Eric van Tijn in de ESF-jury te vervangen. Laatstgenoemden moesten het veld ruimen, omdat TROS-radio-DJ Daniël Dekker bekend had gemaakt dat zij in die jury zaten, hetgeen tegen de regels is. De TROS wil niet zeggen wie de nieuwe juryleden zijn.
Ook Daniël Dekker moet het veld ruimen, omdat niet bekend had mogen worden dat hij radiopresentator is voor de TROS. Hoewel de programma’s ‘Raden maar’ en ‘De stemband’ de laatste tijd nog maar nauwelijks beluisterd worden, gaan er geruchten dat Kees Schilperoort gevraagd zal worden om hem te vervangen.

Passie

Eén van de dingen die ik het liefst doe, is muziek maken. Er gaat veel tijd in zitten, maar het is nooit verloren tijd. Gisteravond bijvoorbeeld, had ik zin om even piano te spelen. Ik wilde wat dingen uitproberen en timen hoe lang bepaalde stukjes duren, omdat ik die volgende week woensdag wil spelen voorafgaand aan de vesper in de Keizersgrachtkerk (Amsterdam), waarin ik de muziek zal verzorgen.

Nadat ik die paar stukjes gespeeld had, had ik nog geen zin om te stoppen. Ik heb een oud pianoboek gepakt, dat mijn moeder laatst voor mij meegenomen had en waar ik ruim 35 jaar geleden voor mijn pianolessen stukjes uit speelde. Al die jaren nooit meer gezien. Toch kon ik diverse stukjes spelen alsof ik ze vorige week had ingestudeerd. Bleken nog aardige stukjes te zijn ook. Zo had ik ze vroeger eigenlijk nooit gespeeld.

Ik heb een tijd lang lekker zitten spelen. Koptelefoon op de kop, niemand heeft last van mij. Toen ik stopte, zag ik dat ik bijna drieëneenhalf uur had gespeeld. Ik had het niet gemerkt.
Ik had dat vroeger al. Niet toen ik nog moest studeren voor de pianolessen, maar wel daarna, toen ik eenmaal gestopt was met pianoles en voor m’n plezier ging pianospelen. Ook toen al kon ik soms een paar uur achter elkaar doorgaan. Vooral als ik chagrijnig was, vond ik het vaak heerlijk om achter de piano te gaan zitten en de rest van de wereld te vergeten.
Wel jammer voor de buren, want wij hadden thuis geen piano met koptelefoon.

Klapperen met mijn oren

“’t Is vreselijk.” Hij zei het echt, letterlijk. ’t Was vreselijk dat ze hadden beloofd dat de inkomensverschillen in Nederland een klein beetje genivelleerd zouden worden. En maandag wordt hij opnieuw de baas van ons land!
Ik vind het al onbegrijpeloos dat mensen zo denken, maar dat je het ook nog ongegeneerd hardop durft te zeggen, daar kan ik met mijn pet niet bij, dan zit ik met mijn oren te klapperen.
Bezuinigen, bezuinigen, bezuinigen was het verkiezingsprogramma van de VVD. “We willen sterker uit de crisis komen.” (Doe mij ondertussen even een teiltje!) En ze werden de grootste partij. En nu liggen er de plannen: veel gaat nu bij burgers in rekening gebracht worden naar draagkracht. En opeens begint de hele achterban te piepen en te janken. Wie hadden ze dán gedacht dat die bezuinigingen zou moeten betalen?
Ik vind het óók verschrikkelijk voor mensen die per jaar misschien wel 5000 euro meer zorgpremie moeten betalen. En ik moet er nog veel harder van janken als ik probeer uit te rekenen hoeveel ze dan netto overhouden. Het kan best zijn dat dat, nadat alle belastingen en premies betaald zijn, niet eens meer het dubbele is van wat mensen met een modaal inkomen bruto verdienen (dus als die nog moeten beginnen met het betalen van belastingen en premies). Waanzinnig onrechtvaardig!
En o ja, ik hoor hem ook steeds zeggen dat hij begrip heeft voor ‘al die hardwerkende Nederlanders’. Daar bedoelt hij toch vooral de goedverdienende Nederlanders mee. Gooien en smijten wil ik, een baksteen door mijn televisie! Die arrogantie irriteert me mateloos! Alsof mensen die minder verdienen allemaal minder hard werken. Zou hij niet begrijpen dat je het woord ‘verdienen’ in dit verband niet letterlijk moet nemen?
Ik moet even een slokje water…

De ramp

Ooit was ik het op één punt eens met de VVD: haar visie op onderwijs. Eerlijk gezegd weet ik niet eens precies wat nu haar visie op onderwijs is. Deze wordt namelijk volledig ondergesneeuwd door haar eigen manier van politiek bedrijven.
Huh? Is er een tekort? Dat kan toch niet zo’n probleem zijn? Kijk eens wat wij hier hebben: ons belangrijkste gereedschap, de botte bijl. Moet je eens opletten: hoppa, links, twee, drie vier, rechts twee, drie, vier, links twee, drie, vier… Is het tekort al weg? Nee? Hoppa, links, twee, drie, vier, rechts, twee, drie, vier. Wat was het ook alweer in de cultuursector? € 200 miljoen meen ik. Heel veel meer is die sector nauwelijks, de hele boelt dondert in elkaar. Wat was het ook alweer in het onderwijs? Waar zullen we es beginnen?
Afijn, het verhaal wordt zo véél te lang. U, lezer, dreigt af te haken.
Het ergste is, dat de VVD een schaapje heeft gevonden, dat voor haar de kastanjes uit het vuur wil halen en zich voor het VVD-karretje laat spannen: het onvolprezen CDA, in dit geval in de persoon van juffrouw Bijsterveldt-Vliegenthart. ZIj heeft de euvele moed (of misschien, de naïviteit?) gehad om als minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap haar handtekening te zetten onder het regeerakkoord tussen CDA en VVD. Gelukkig voor de VVD heeft ze ook een schaapje kunnen vinden, dat wél geld wil uitgeven: op het ministerie van Defensie (Hillen, CDA) zijn ze namelijk nog steeds van plan de 85 JSF-straaljagers te kopen. Kosten slechts € 60 miljoen (per stuk!). Dat is dan overigens alleen de aanschaf ervan. Onderhoud en exploitatie kost dan elk jaar nog eens € 300 miljoen (althans, volgens de huidige schattingen). Maar goed, hierover misschien later nog eens.

Even terug naar het onderwijs, waarvoor ik dit stukje begonnen ben: we moeten toch iets doen om de bezuiningen tegen te houden? Er kan beter eerst eens goed naar de bureaucratie en de organisatie eromheen gekeken worden. Een bezuiniging van € 300 miljoen op het passend onderwijs is werkelijk om te janken. Er kan in één keer een streep door specifieke zorg in het onderwijs voor kinderen met allerlei beperkingen. Duizenden banen gaan hierdoor verdwijnen en duizenden kinderen zullen hier de dupe van zijn. Huh? Beperking? Handicap? Chronisch ziek? Ernstige gedragsproblemen? Niks speciale begeleiding. Ga er maar gewoon bijzitten in de klas. Is toch evengoed best gezellig? Laten we maar eens beginnen met een petitie te tekenen, dan doen we in elk geval iets: http://petities.nl/petitie/stop-bezuiniging-van-300-miljoen-op-passend-onderwijs Stop bezuiniging van 300 miljoen op Passend onderwijs | petities.nl petities.nl
“Deze bezuiniging betekent minder geld voor de begeleiding van leerlingen die extra zorg nodig hebben. Dit gaat ten koste van de kwaliteit van het onderwijs voor alle leerlingen en betekent verlies …”

Henk Scheffer

Laatste berichten

Categorieën

Archief